LEWICA CHRZEŚCIJAŃSKA

EWANGELIA UBOGICH zakończyła działalność. Jest nowe jej wcielenie, kontynuacja. Zapraszam pod nowy adres: http://lewicachrzescijanska.blogspot.com/ . Nie jest to jeszcze dopracowany projekt (można wiele wymieniać, ale przede wszystkim z braku czasu, więc liczymy na cierpliwość Czytelników). Zapraszamy do Lewicy Chrześcijańskiej!

Umarł król, niech żyje król!

Drogi Czytelniku!

Blog EWANGELIA UBOGICH kończy swe prawie roczne życie. Umarł król, niech żyje król! Tak, nie oznacza to, że idee chrześcijańskiej lewicy znikają internetu. Duch EWANGELII będzie trwał nadal, ale pod nowym szyldem, wzmocniony przez grupę nowych twórców. Nie będzie to zatem już tylko projekt jednej, mojej skromnej, osoby, ale grupy ludzi, którym bliskie są ideały chrześcijańskie i lewicowe. My adres już znamy, Wy, Drodzy Czytelnicy, poznacie go za kilka dni. Dajcie nam jeszcze trochę czasu. Zapraszamy wkrótce.

Jednocześnie dziękuję wszystkim, którzy odwiedzali EWANGELIĘ i mam nadzieję, że dalej będzie stałymi gośćmi w naszym nowym projekcie.

W stronę chrześcijańskiej lewicy (historii włoskiej lewicy chrześcijańskiej ciąg dalszy)

Bolonia, 21 września 1973 r. Data ta niczego jeszcze nie mówi, chociaż później często będzie nawiązywać zarówno do niej, jak i do pierwszego spotkania, jakie wyznaczyli sobie w Bolonii przedstawiciele tzw. chrześcijańskiej lewicy.

Z inicjatywy kilku środowisk i wydawnictw chrześcijańskich, jak IDOC, „Testimonianze”, „Nuovi Tempi”, „Gioventu Evangelica”, COM, a także „Ruchu 7 listopada”, oraz wspólnot chrześcijańskich, zwołano do Bolonii w dniach od 21 do 23 września 1973 r. zjazd przedstawicieli różnych grup, które można by podciągnąć pod ogólną i umowną nazwę lewicy chrześcijańskiej. Zjazd miał się odbyć pod hasłem „Chrześcijanie na rzecz socjalizmu”, kontynuując w ten sposób ideę spotkań lewicujących środowisk chrześcijańskich, jakie pod tym samym hasłem odbyły się w kwietniu 1972 r. w Santiago de Chile oraz w styczniu 1973 r., potajemnie, w Hiszpanii.

Historia włoskiej lewicy chrześcijańskiej

Poniższy tekst pochodzi ze znanej już czytelnikom niniejszego bloga strony „O Cywilizację Miłości” (http://www.ocm.republika.pl/) Ktoś może zapytać: w jakim celu kopiuję te teksty? Otóż nie każdy czytelnik Ewangelii Ubogich zna stronę OCM, nie każdy na niej gościł i nie każdy gościć będzie. Zatem warto, aby teksty, które się tam znajdują zostały rozpropagowane także poprzez ten skromny blog, zwłaszcza, że idee przyświecające zarówno OCM, jak i EU są podobne.
Poniższy tekst opisuje historię włoskiej lewicy chrześcijańskiej w XIX wieku. Rozpocznie on serię artykułów dotyczących historii chrześcijańskiej lewicy. Będzie to dość skromna seria, na tyle rozbudowana, na ile uda mi się zdobyć teksty poświęcone temu tematowi, a strona OCM jest z pewnością niezastąpiona. Niemniej spróbuję także poszukać innych tekstów, także sądzę, że będzie ciekawie. Zapraszam do lektury.

Chrześcijańska lewica społeczna („chrześcijańscy jakobini”) pojawiła się we Włoszech w latach 1797-1799 jako ruch reformy doktrynalnej i politycznej katolicyzmu, pogodzenia Kościoła z ideami Rewolucji Francuskiej. Pierwsi włoscy demokraci chrześcijańscy występowali przeciw sojuszowi „Ołtarza i tronu”, zwalczani ancien regime, domagali się akceptacji przez kościół zasady „suwerenności ludu”, żądali reformy systemu władzy w kościele między innymi wyboru proboszczów przez wiernych. Ideę wolności religii i sekularyzacji państwa traktowali jako świadectwo historycznego postępu, który wyzwala religię z zależności od polityki, choć jednocześnie głosili, że tylko religia może stanowić podstawę transformacji rzeczywistości społecznej. Chrześcijaństwo odrodzone, oparte na ideałach ewangelicznych, może inspirować działalność rewolucyjną, stać się ośrodkiem jednoczenia sił rewolucyjnych, dostarczać kryterium oceny polityki ze stanowiska moralnego, jej zgodności z ideałami „wolności, równości i braterstwa”.

Chrześcijanie asyryjscy chcą własnej prowincji

Jak przeczytałem na portalu lewica.pl iraccy Asyryjczycy (głównie chrześcijanie), chcą stworzyć na Równinie Niniwy w irackim Kurdystanie swojej prowincji. Chcą prowincji która skupiała by ludzi z różnych grup religijnych i etnicznych zamieszkujących Równinę Niniwa i równego dostępu do wszelkich świadczeń, których obecnie mieszkańcy tego regionu są pozbawieniu ze względu na oddalenie od Mosulu- jak twierdzi Szomael Benjamin z Asyryjskiego Ruchu Demokratycznego. Pomysł ten popierają przywódcy dwóch głównych partii kurdyjskich z Patriotycznej Unii Kurdystanu i Demokratycznej Partii Kurdystanu. Według niektórych opinii robią to ze względu na możliwość aneksji części terenów wokół Mosulu, które dotychczas nie znalazły się w składzie Kurdyjskiego Regionu Autonomicznego. Sprzeciwia się temu gubernator  prowincji Mosul, który uważa, że doprowadzi to do izolacji chrześcijan od reszty irackiego społeczeństwa.

Rozwiązanie – samosąd?

„Tłum rozwścieczonych robotników jednej z fabryk stali w indyjskim stanie Orisa, po tym jak otrzymali informacje o masowych zwolnieniach zabił kierownika fabryki.

Robotnicy zatrzymali i podpalili limuzynę, którą jechał ich szef. Znajdującym się w samochodzie dwóm pracownikom pozwolili uciec, jednak kierownika zamknęli w środku.

Indyjska policja zatrzymała dwóch mężczyzn, którym najprawdopodobniej postawiony zostanie zarzut morderstwa.”
Taki oto „news” podał portal lewica.pl. Trudno zrozumieć jaki jest jego cel, ale komentarz redaktora Piotra Ciszewskiego wiele tłumaczy:” Jak widać wyzysk potrafi doprowadzić do tego, że i formy wymierzania sprawiedliwości przez zdesperowanych ludzi pracy mogą być drastyczne.

Enzo Bianchi – Ubodzy lecz wolni

Poniżej przedstawiam fragment książki Enzo Bianchi’ego „Radykalizm chrześcijański”. Autor jest założycielem i przeorem Wspólnoty monastycznej z Bose, która skupia zarówno kobiety jak i mężczyzn z różnych kościołów chrześcijańskich, mocno angażującą się w dialog ekumeniczny. Członkowie wspólnoty żyją w celibacie i wspólnocie dóbr, kierując się słowami Ewangelii.

O polskim Kościele

W lutowym numerze „Przeglądu Powszechnego”, miesięcznika religijno-społeczno-kulturalnego, wydawanego przez Towarzystwo Jezusowe, ukazał się artykuł zatytułowany „Destrukcja liturgii”. Krytycznie odnosi się on do rzeczywistości polskiego Kościoła. Nie będę go komentował, gdyż w całej rozciągłości zgadzam się z tezami tam zawartymi. Chciałbym tylko przytoczyć fragment listu, który autor artykułu, Jarosław Dudycz, otrzymał od młodego księdza z zachodniej Polski. Doskonale oddaje on klimat panujący w polskim Kościele. Cały artykuł na stronie: http://www.przegladpowszechny.pl/2011/02/01/destrukcja-liturgii/

Komu jest na rękę Kaddafi

Czy obecne wydarzenia w Libii mogę być na korzyść pewnych sił, czy ktoś może zyskać na obaleniu Muammara Kaddafiego?
Rozmiar buntu społecznego przeciwko dyktaturze Kaddafiego zaskoczyła wszystkich. Owszem, co kilka lat dochodziło w Libii (głównie w jej wschodniej części) do wystąpień antyrządowych, były ofiary śmiertelne, ale to co dzieje się obecnie jest bez precedensu w historii tego afrykańskiego państwa. Nie jest znana liczba ofiar, co rusz podawane są różne liczby, które i tak zapewne różnią się od faktycznej skali zbrodni.

Gustavo Gutierrez – Jezus i świat polityki

Poniższy tekst stanowi stanowi podrozdział XI rozdziału książki Gustava Gutierreza „Teologia wyzwolenia. Historia, polityka i zbawienie”, wydanej w języku polskim przez Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1976. Autor, filozof i teolog dominikański, pochodzący z Peru, jest czołowym (w zasadzie głównym) przedstawicielem teologii wyzwolenia. Tekst, podobnie jak poprzedni Boffa, pochodzi ze strony http://www.ocm.republika.pl/. Znajduje się tam wiele tekstów dotyczących historii, jak i teorii teologii wyzwolenia i lewicy chrześcijańskiej.

Leonardo Boff – Duchowość chrześcijańska

Poniższy tekst pochodzi ze strony „O Cywilizację Miłości” (http://ocm.republika.pl/). Leonardo Boff był/jest jednym z głównych ideologów teologii wyzwolenia, niegdyś ksiądz katolicki, obecnie poza Kościołem (m.in. poprzez swój wkład w teologię wyzwolenia).

Nie wychylać się przed szereg!

Na stronie ekumenizm.pl ukazał się artykuł-komentarz Tomasza Terlikowskiego, redaktora naczelnego portalu, do projektu reform Kościoła katolickiego autorstwa ośmiu niemieckich teologów niemieckich, który opublikowany został w „Sueddeutsche Zeitung”, a podpisało się pod nim jedna trzecia niemieckich profesorów teologii.

Pan Terlikowski, jak nietrudno się domyśleć, krytycznie (delikatnie ujmują) odniósł się do tez projektu. Co takiego w nim się znajduje, że wstrząsnęło to redaktorem? Krokiem do reformy Kościoła powinno być porzucenie celibatu, celem uniknięcia dalszych aktów pedofilii wśród osób duchownych. Temat ten już poruszałem na blogu i nie chcę się zbytnio powtarzać: nie ma uzasadnienia ewangelicznego dla celibatu. Niegdyś kapłani, biskupi, ba! nawet papieże i… apostołowie byli żonaci i posiadali potomstwo. Celibat wśród księży (co innego zakonnicy, gdyż trochę dziwne byłoby gdyby poza murami klasztoru posiadali żony i dzieci, nieprawdaż?) powinien być dobrowolnym wyborem, a nie przymusem. Nikogo by to nie krzywdziło, nie prowadziłoby do rozdwojenia jaźni, a także nie ograniczało wolności. Fakt, koszty! Czy małżonka księdza nie mogłaby podejmować pracy zawodowej? Odrzućmy farsę celibatu.